Ιστορίες βαρεμάρας στον εργασιακό χώρο Νο1

Η ώρα είναι 15:55.

Στο γραφείο φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι και παρασέρνει μερικές αχυρόμπαλες.

Το τοπίο θυμίζει πόλη φάντασμα της άγριας δύσης.

Ξαφνικά μέσα στην απέραντη σιωπή χτυπάει το τηλέφωνο... Είναι ο Κώστας από το γραφείο στο τέρμα του διαδρόμου.

Με ρωτάει, "Μήπως πήρε ο λογιστής τηλέφωνο;" και στο βάθος της φωνής του ακούγετε μια απόγνωση. Μια κραυγή για βοήθεια. Είμαι όμως πολύ αδύναμος για να κάνω κάτι εκείνη την στιγμή και του απαντάω με ένα απλό όχι. Το τηλέφωνο κλείνει και η βαρεμάρα είναι απάνω μου σαν μια άδικη κατάρα!

Αποφασίζω να σπάσω την σιωπή και τον παίρνω τηλέφωνο.

Νίκολα: Έλα Κώστα. Να σε ρωτήσω κάτι;
Κώστας: Έλα ρε. Για πες.
Ν: Ρε συ. Τι προτείνεις; Τσουγκράνα ή αξινά;
Κ: Να μαντέψω ότι δεν έχεις να κάνεις τίποτα;
Ν: Όχι ρε Κώστα, κάνω σοβαρή δουλειά. Προσπαθώ να αποφασίσω για το πως θα τα ξύσω αυτή τη στιγμή.
Κ: Κατάλαβα. Είμαστε μόνοι μας;
Ν: Ολομόναχοι.
Κ: Καλά θα έρθω να τα πούμε.
Ν: Οκ. Άμα είναι θα σε περιμένω στο γραφείο μου. ΟΚ;
Κ: Οκ.
Ν: Να ξέρεις υπάρχει μια πιθανότητα να πεταχτώ για καφέ στην κουζίνα. Άμα δεν με πετύχεις στο γραφείο περίμενε με και θα έρθω σύντομα.

Κλείνω το τηλέφωνο και το συνειδητοποιώ. Ζω το έπος της βαρεμάρας!