Όσο μεγαλώνεις παθαίνεις. Μετά μαθαίνεις.

Για κάποιον λόγο σχεδόν όλοι μας έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε παντογνώστες και ότι τα έχουμε δει όλα. Μια υπέροχη αυταπάτη που μας κάνει να πατάμε γερά στα πόδια μας μέχρι την στιγμή που βλέπουμε κάτι καινούριο και τα φέρνει όλα τούμπα! Δεν είναι κακό φυσικά να έχουμε αυτή την αυταπάτη μιας και μας δίνει δύναμη κατά μία έννοια, αλλά είναι κακό να ξεχνάμε ότι όλα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Μεταξύ μας, είναι μάλλον περισσότερο αποχρώσεις του γκρι.

Τώρα γιατί το λέω αυτό; Γιατί θέλω να πιστεύω ότι πλέον το έχω πιάσει το νόημα. Έχω συνειδητοποιήσει ότι τα πιστεύω μου και οι απόψεις μου αλλάζουν ανά τα χρόνια. Αλλιώς τα έβλεπα στα 17 μου χρόνια, αλλιώς στα 20 και αλλιώς στα 26. Το πρόβλημα είναι ότι ο περισσότερος κόσμος δεν το σκέφτεται αυτό και δυστυχώς ανοίγει το στόμα του και λέει με απόλυτη σιγουριά το τι είναι τι.

Εντάξει, τι να κάνεις; Δυστυχώς συμβαίνουν και αυτά. Δεν μπορείς να νευριάζεις με όλους αυτούς τους ανθρώπους γιατί δεν είναι δικό τους λάθος. Αλλά μπορείς να γελάς! Μπορείς να γελάς όταν μετά από κάποιο καιρό, είτε αυτός είναι ημέρες, είτε μήνες, είτε χρόνια, τους βλέπεις να αναθεωρούν και να αλλάζουν στάση και άποψη για όλα αυτά που έλεγαν παλαιότερα.

Το καλύτερο πάντως κατά την δικιά μου άποψη είναι το να προχωράς με ότι έχεις μάθει, αλλά να μην ξεχνάς ότι πάντα υπάρχει κάτι παραπάνω να μάθεις και να δεις εκεί έξω. Κάτι που μπορεί να ανατρέψει όλα αυτά που εσύ είχες σίγουρα στο δικό σου μυαλό.

Όσο μεγαλώνεις παθαίνεις. Μετά μαθαίνεις.