Τέλος το κάπνισμα! Η μήπως όχι;

Το να κόψεις το κάπνισμα είναι εύκολο, είπε κάποτε κάποιος. Επίσης είπε ότι το είχε ήδη κόψει 10 φόρες. Πανεύκολο σου λέω!

Από την τελευταία φορά που είπα να κόψω το κάπνισμα έχουν περάσει πλέον λίγο περισσότερο από 6 μήνες. Το ξέρω με σιγουριά γιατί το είχα γράψει στο blog, συγκεκριμένα εδώ.

Αυτή την φορά δεν είχα πλάνο. Ήταν απλά ένα σαββατοκύριακο και είπα φτάνει. Δεν θα δώσω άλλα λεφτά για τσιγάρα. Δεν θα ξανά ξυπνήσω με κομμένη την ανάσα. Έτσι απλά το έκανα. Δηλαδή το κάνω.

Δεν είναι εύκολο πράμα. Το πρώτο 24ώρο πέρασε παραδόξως πιο εύκολα από ότι περίμενα. Φυσικά είχα τα συνηθισμένα. Ζαλάδα, αδυναμία στο να συγκεντρωθώ, είμαι ευέξαπτος, πόνος σχεδόν σε όλους τους μυς και όσοι δεν πονάνε είναι μόνο και μόνο επειδή είναι τελείως σφιγμένοι. Κατά τα άλλα μια χαρά! Τόσο καλά που θέλω να δώσω μια μπουνιά στην οθόνη για να χαλαρώσω λίγο. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι περίμενα τα νεύρα μου να είναι ακόμα πιο πολύ στην τσίτα. Θυμάμε σε μια άλλη απόπειρα που είχα κάνει να το κόψω την τρίτη μέρα της, να μπαίνω στο μαγάζι που δούλευα τότε και να λέω στην κοπέλα που δουλεύε τα εξής:

Μαρία; Πάχυνες; (και στο καπάκι!) Κάνε μου ένα μέτριο χωρίς!

Φυσικά η Μαρία μου έριξε δύο - τρία καντήλια. Αλλά ευτυχώς τον έκανε τον καφέ εκείνη την μέρα.

38 ώρες και το μαρτύριο συνεχίζετε. Έχει όμως και τα θετικά του. Έχουν περάσει μόνο τόσες λίγες ώρες και έχω ήδη αρχίσει να νιώθω και να ζω πράγματα που είχα πραγματικά ξεχάσει εδώ και χρόνια. Πράγματα όπως τα παρακάτω.

Σήμερα ξύπνησα και αισθανόμουν, παρά τις 5 ώρες ύπνο μόνο, πιο ξεκούραστος από ότι έχω αισθανθεί εδώ και μήνες. Δεν είχα τα υπέροχα πρωινά φλέματα και εκείνη την τραγική γεύση στο στόμα μου.

Η αίσθηση της μυρωδιάς μου δουλεύει στο 200% πλέον ή έστω έχω την εντύπωση. Το λέω αυτό, γιατί μιας και δεν έχω καπνίσει, μου μυρίζει ακόμα το άρωμα μου. Επίσης μυρίζω για πρώτη φορά εδώ και ενάμιση χρόνο που δουλεύω στο γραφείο τον γαλλικό που ζεσταίνεται στην κουζίνα. Ποτέ δεν μου είχε έρθει η μυρωδιά στα ρουθούνια.

Μπορώ και αναπνέω. Χωρίς πλάκα! Ανέβηκα 5 ορόφους και δεν έχασα την ανάσα μου καν.

Και φυσικά να μην ξεχάσω να αναφέρω το πιο σημαντικό. Μου σηκώνετε για πλάκα. Φυσάει στον Χορτιάτη ένα απαλό αεράκι; Μου σηκώνετε εμένα στο γραφείο! Που να δείτε τι γίνετε άμα ανοιγοκλείσει τα φτερά της μια πεταλούδα στο Πεκίνο!

Τρώω φρίκες παρόλα αυτά. Αλλά που θα μου πάει. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα τα καταφέρω αυτή την φορά. Πρέπει να περάσει η εβδομάδα. Η εβδομάδα του διαόλου. Του διαόλου για εμένα! Όχι τίποτα άλλο, να γλιτώσω και κάνα φράγκο. Έρχονται και Χριστούγεννα ;)