Ιστορίες από την κλειδαρότρυπα

Ιστορία 1: ΕΝΑΣ AΝΔΡΑΣ, ΜΙΑ ΓΥΝΑIΚΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠOΡΤΑ

Η πόρτα μπορεί να βρίσκεται ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα, και να τους χωρίζει. Ή να τους ενώνει. Μπορεί οι άνδρες να είναι δύο, και η πόρτα να χωρίζει τον μοναχικό από τους καβατζωμένους. Oι συνδυασμοί, τα χρώματα της πόρτας, οι διαστάσεις της κλειδαρότρυπας ανήκουν σε εσάς - και στο τυχαίο που στήνει τέτοιες ιστορίες.

Η γυναίκα μάλλον γδύνεται. Αν δεν είναι ήδη γυμνή. Βλέπει το είδωλό της στον καθρέφτη, προσπαθεί να πάρει το ύφος που φαντάζεται πως παίρνουν οι άνδρες όταν την κοιτούν. Πίσω από την πόρτα, με την κόρη του ματιού και την κλειδαρότρυπα αλφαδιασμένες, εγώ, εσείς, την παρατηρούμε. Η γυναίκα βαριέται τον καθρέφτη και ξαπλώνει.

Περιμένει. Τι να περιμένει; Αυτόν που θα ανοίξει την πόρτα. Μάλλον δεν είμαι εγώ, ούτε εσείς... Αυτόν που αργεί στο μπάνιο και χάνει το θαύμα από κοκεταρία. Ισως όμως να μην περιμένει και τίποτα.

Αν δεν έχει γδυθεί, γδύνεται αργά. Τα χέρια κυλούν στο κορμί της με την άνεση της κρυμμένης, της αόρατης σκανδαλιάς. Αγγίζεται. Που σημαίνει, αυτοϊκανοποιείται. Που σημαίνει, μας κλείνει μια δεύτερη πόρτα στα μούτρα, χωρίς κλειδαρότρυπα. Αλλά εμείς κοιτάμε ακόμη.

Είναι άραγε γνήσια η ηδονή που νιώθει τώρα, μόνη, ολομόναχη, χωρίς αρχηγό; Είναι στ' αλήθεια; Μπορεί και η ίδια να μην ξέρει. Oλοι λέμε πού και πού ψέματα στον εαυτό μας, άρα και η γυναίκα μπορεί να υποκρίνεται από μόνη της για να ευχαριστήσει τον εγωισμό της. Ή για να ευχαριστήσει εμάς. Γιατί δεν ξέρουμε αν ξέρει ότι τη βλέπουμε. Ποτέ δεν το ξέρουμε. Oλη η ζωή της γυναίκας, αλλά και η δική μας, ξετυλίγεται μπροστά σε τόσα μάτια, πίσω από τόσες πόρτες, χύνεται μέσα σε τόσες λαίμαργες κόρες λαίμαργων ματιών... Ισως ένα κομμάτι της, και ένα δικό μας, να ξέρει ότι πάντα την παρατηρούμε, και ότι μας παρατηρεί και αυτή. Αρα - και η φαντασίωση κυλάει γλυκά στον προορισμό της, σαν μπάλα του μπιλιάρδου από τεχνήτρα στέκα - ο χορός με το κορμί της, το άγγιγμά της, είναι ένα δώρο. Για μας.

Η πόρτα, που λέγεται παιδική ηλικία, εφηβεία, συγγένεια, ανομία, ανηθικότητα, ή απλώς πόρτα, μπορεί να μείνει παντοτινά κλειστή. Αλλά η κλειδαρότρυπα, η μαύρη αυτή τρύπα, ανοίγει ολοένα, καταπίνει το φως, τη βαρύτητα, τον χώρο και τον χρόνο. Μας καταπίνει ολοένα, μαζί με τα βογκητά της κρυμμένης (και όμως τόσο επιδεικτικής!) γυναίκας που ο καθένας μας ποθεί.