Χριστός ασβέστη και αληθώς τσιμέντο!

Χριστός ασβέστη και αληθώς τσιμέντο και τα μυαλά στο μπλέντερ. Μετά από 40 ημέρες νηστείας και προσευχής (κάθε μέρα νήστευα από το πρωί μέχρι το μεσημέρι, εκεί έκανα ένα διάλειμμα από την νηστεία) ήρθε η ώρα να ξεφύγουμε.

Βράδυ ανάστασης με βρίσκει στην Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου έχω κάνει την καλύτερη ανάσταση της ζωής μου. Γυναίκες με μίνι και φορεματάκια να έρχονται σε ορδές, το μάτι να παίζει τρελά και η διακωμώδηση του όλου θέματος με τον ξάδερφο να έχει ξεφύγει. Ο Παπάς να μη ακούγετε σχεδόν καθόλου, ευτυχώς για μένα και μέσα σε 20 λεπτά είχαν τελειώσει όλα! Το άγιο φως βγήκε, το πήρα στην λαμπάδα (χειροποίητη από μονή, ο μοναχός μεταξύ μας πρέπει να ήταν τυφλός) φιληθήκαμε χαιρετηθήκαμε και φύγαμε σε χρόνο Ντε Τε για να μην ακούσουμε τον Παπά που αποφάσισε να βγει προς τα έξω. Μαζί μας ακολούθησε και η ορδή του κόσμου. Τελικά η εκκλησία δεν πουλάει. Τσακίσαμε την μαγειρίτσα και καταλήξαμε Μαρμαρά στον Μώλο όπου ήταν η κυριλαδούρα του Πάσχα όπου τσακίσαμε τα πρώτα μόνο για να καταλήξουμε στο Πλατώ που ήταν τα σκυλιά του Πάσχα. Ο γυρισμός μας βρήκε σε χωματόδρομο για να αποφύγουμε το αλκοτέστ και να δούμε αν γλιστράει το αμάξι! Τελίκα όχι απλά γλιστράει, γαμιόντας πάει. Ένα ωραίο πρελούδιο της καταστροφής για την επόμενη μέρα!

Την επόμενη μέρα μετά τα κατσίκια και τους καφέδες με θέα στην θάλασσα επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη με όρεξη για ένα ποτάκι με τον κολλητό μου. Από δύο γίναμε τρεις και από τρεις, πέντε. Arthouse για αρχή και τα Cuba Libre να φεύγουν σε απίστευτο χρόνο.

Αφότου υπήρχε λίγο αίμα στο αλκοόλ μας ή το ανάποδο μας μπήκε η φαεινή ιδέα να πάμε Liebe στον μύλο. Κανονικά θα έπρεπε να είναι ανοιχτό αλλά συναντήσαμε τον μεγαλύτερο γκαντέμη του κόσμου στον δρόμο μας. Οπότε πάλι καλά που είμαστε ακόμα ζωντανοί. Τελικά αν και παράδοξο καταλήξαμε Μαμούνια (μπουζούκια) στα οποία συνεχίστηκε η καταστροφή.










Μετά από ένα μπουκάλι Havana και την απώλεια του ενός από την παρέα η βραδιά συνεχίστηκε στο Caligula live show. Ο χορός απο την ξανθιά Ρωσίδα στα ποδιά μου ήταν κάτι παραπάνω απο ικανοποιητικό αλλα το πραγματικό ρεσιτάλ το δώσανε τα εργαζόμενα κορίτσια στα κορίτσια τις παρέας μας. Μεταξύ μας νικήτρια με διαφορά στήθους της βραδιάς ήταν η Κορεάτισα. Στην κατηγορία κόλου ήταν μια άλλη αλλά δεν έχουμε εθνικότητα δυστυχώς.

Το σύνθημα της βραδιάς.

ΕΠΙΖΗΣΑΜΕ

Υ.Γ.
Θα μπορούσα να γράψω όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.. και να αφήσω και ένα link για ένα oriental βίντεο που υπάρχει στο youtube. Αλλά λέω να μην μας θίξω άλλο.